ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο.... Σε εκείνο το σχολείο τότε, και σε τούτο το  σχολείο σήμερα…. Τίποτα δεν έχει αλλάξει … και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Δεν ξέρω αν μπορεί μέσα από τις συγκρίσεις να βγουν συμπεράσματα. Πάντα και σε όλες τις εποχές όλα  έχουν τα υπέρ αλλά και τα κατά τους. Αυτό που μετράει είναι να αποφεύγονται τα λάθη του παρελθόντος όπου υπάρχουν ,αλλά ταυτόχρονα να διδασκόμαστε και από αυτό. Τα σχολικά μας χρόνια είναι και θα είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας, που ούτε ξεχνιέται ούτε ξεπερνιέται, ούτε σβήνεται. Απλά το ζεις και το θυμάσαι για πάντα. Τώρα οι εκπαιδευτικοί είναι διαφορετικοί, όχι απαραίτητα καλύτεροι η χειρότεροι.  Τότε τα παιδιά έβλεπαν δάσκαλο κι έτρεχαν, σήμερα ούτε καν του μιλάνε στο δρόμο… Τότε δεν υπήρχαν Σαββατοκύριακα γιατί τα Σάββατα κάναν ακόμα σχολείο και τις Κυριακές ήμασταν υποχρεωμένοι τα πρωινά να πάμε εκκλησία και το μεσημέρι Κατηχητικό.  Τώρα οι υποχρεώσεις των παιδιών τελειώνουν αργά το βράδυ.  Και φυσικά ούτε λόγος για φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα… Σήμερα απλά επιβάλλεται. Οι δάσκαλοι μας επιβλητικοί και σοβαροί. Μερικοί πιο τολμηροί προκαλώντας και την μοίρα τους φρόντιζαν να την προμηθεύουν κιόλας στο δάσκαλο, ο οποίος σχεδόν πάντα την δοκίμαζε πάνω τους. Και οι υπόλοιποι παραδειγματιζόμασταν και απλά λυπόμασταν σιωπηλά πάντα για το ξύλο που έτρωγε ο άτακτος η αδιάβαστος συμμαθητής μας. Σήμερα οι δάσκαλοι χαμογελούν, μιλούν στα παιδιά και εκείνα μπορούν να τους κοιτούν στα μάτια. Και τα χρόνια περνάνε και τα παιδιά μεγαλώνουν και  γίνονται τα ίδια γονείς. Και οι δάσκαλοι μεγαλώνουν και όταν έρθει η ώρα να ”βγουν” από την τάξη γεμάτοι συγκίνηση κοιτάνε πίσω στα θρανία για να μετρήσουν σε πόσα και πόσα παιδικά ματάκια ”έδωσαν ” φως.  Αλλά παιδιά  σπούδασαν, άλλα πάλι όχι. Έχει βρει το καθένα τον δρόμο του. Ένα  όμως είναι σίγουρο. Ότι μεγάλωσαν με ήθος, αρχές και σεβασμό. Μα πάνω από όλα με ανοιχτούς όλους τους δρόμους.